Home >Informieren >Alemannisch >Alemannisch-Texte3
D Kelte, d Remer un d Alemanne sin diä Lit, wu dr Briisgaü in dr alte Zit
bsiidlet hän – vu dr noch eltere weißt mer d Nämme nit. Dr Namme Alemanne ("alamanni")
isch vu dr remische Gschichtsschriiber brücht wore – sich sälber hän diä
alemannische Manne- un Fraüevelker as "Sueben" bezeichnet – do isch speter "Schwobe"
drüs wore. Verruckti Wält! Aü mir im Elsass, im Oberbadische un in dr
Ditschschwiz sin – hischtorisch – Schwobe, un d hittige Schwobe sin eigentlig aü
Alemanne. Im spote Mittelalter isch dr Namme Alemanne ganz in Vergässeheit grote.
Erscht dr Johann Peter Hebel het d Werter Alemanne un Alemannisch wider bekannt
gmacht. Siterhär nänne sich viil vu dr hiäßige Dialäktsprächer un anderi
altiigsässini Lit Alemanne. No e Stuck Winter, aber au scho Früehlig De dritt Monet in unserem Kalender isch bi de alte Römer de erschti gsi. Vo
de Römer hät er au sin Name kriegt. Er isch ihrem Gott Mars zue Ehre so gnännt
worde. Mars, oder genauer Martius isch de Chriegsgott vo de römische Republik
gsi. En Chriegsgott hän si scho bruuche chönne. Sin doch ihri Legione im ganze
Europa umme marschiert, au in Vorderasie und in Nordafrika. Unseri Region vor
ihrem Grenzwall Limes sin di Agri dekumates, das Zehntland gsi. Un mir hän
währli viil Plätz wo nit numme di römische Soldate g-huust hän. Denke mer emol
an Badewiiler, an Heitersche, Riegel un, un, un Immer neui Muure us de Römerzit
werde uusgrabe.
HebeltagHüt isch Hebeltag: unser alemannische
Dichterfürst isch am 10. Mai 1760 in Basel uf d Welt cho.  
Winter ?Isch des jetz viiliicht de Winter gsi? Also echt,
uf nit isch meh Veloß. De Jänner hät e paar chalti Täg brocht, aber de Schnee,
wo eigentlich für s Wasser im Bode sorge sott, isch uusbliibe. Und erscht de
Hornet. Tag für Tag in unsere Ecke Sunneschii, un wenn es in de Nächt e paar
Grad Froscht gha hät, hän mir uns doch freue chönne uf en lange Spaziergang am
früehe Vormittag im puure Sunneschii. Natürlich numme selli, wo nit hän müeße an
d Arbet goh.
Kuum herbschtelet s, sin Winzer
duss bim Herbschte Sell Keschteblatt dert im
Novemberwirbel Un alles brennt in gäle, rote
Farbe, Uf alle Dächer, Felder
Morgeriife, Zwei müedi Schnooge hänge
gschtiff am Fenschter, Stefan Pflaum, 11.10.2007 , www.dreisamtaeler.de
Du oder Sie? Die Frog schtellt sich tatsächlich.
Ich ha des in unsere Badische vor e paar Tag glese. Mueß des aber e Problem si
zwische Mensche in unserem Johrhundert in Mitteleuropa, schpeziell in Dütschland?
Natürli isch des au e Alterssach. Hützetags duze sich di junge Lüt ganz schnell.
Vor allem, wenn si nit im Hochoffizelle zsämmechömme. Mini Johrgäng, wo no vor
em große Chrieg uf d Welt cho sin, bruuche bis zuem Duze scho meh Zit. Schadet
doch au niemerem, oder?
Ab 1913 het dr Hermann Burte as eine vu dr
greschte ditsche Dichter vu sinere Zit golte; as dr grescht alemannisch sowiso;
si alemannische Gedichtband "Madlee" het em 1924 dr Ehredokter vu dr
Friiburger Uni iidrait; si alemannischi Dichtung isch näbe diä vum Hebel
gstellt wore. Ab 1945 isch er wäge sinere Mitwirkung im Nationalsozialismus
Stick fir Stick abgsägt wore, hit känne numme no alti Hase dr Namme vu däm
Dichter un Moler. Im Burte si Fantasii isch zwar gwaltig
gsii, un dr het aü sinere gliäbte Arischtokratii dr Bruch vu dr eigene
Brinzipiä zuetroit un akriidet. Ass aber emol e konservativi Landesregiärung
Kültürgiäter will verkaüfe, hätt sich aü dr Burte in keinem Alpdraüm kenne
üsmole. Ass mer ans Iigmacht will goh, isch jetz schiints Modi: So aü z
Friiburg, wu dr griän Burgemeischter 9000
Wohnunge will feilhalte. Noch ebis:
Sälle Hof vum Behringer isch in dr pessimischtische Vision vum Burte
untergange, drotz allem Schacher.
Sicher, en überuus lange Winter hän mer hinter uns. Aber es sin no nie zwei Winter zsämme cho. Wie sage doch d Buure uf em Wald obe? No nie sin zwe Heuet zsämme cho, wohl aber zwe Zins. Recht hän si. Jo, so Volksweisheite sin nit zue widerlege. Si chömme us de langjährige Erfahrige vo de Lüt. In die Kategorii passt au en Schpruch vo miim Vadder: De Bettelsack hanget nit hundert Johr lang am gliiche Nagel. Wenn mer de Weltlauf au numme vom Rand und uus de Sicht vom “chleine Mann” vefolgt, schtimmt au die Uussag. Überhaupt, wo di “moderne Medien” no nit so vebreitet gsi sin wie hützuetag, hän e sonigi Schprüch ganz sicher d Rundi gmacht. Mer cha des beschtätigt finde in de witvebreitete alte Wetterregle. Reime hät sich s müesse, no hät s passt. Ob denno s Wetter au soworde isch, schtoht uf em e andere Blatt. Und es git dodefür sicher au en passende Reim. So sin grad für d Wetterregle beschtimmti Lostäg bsunders wichtig gsi; ebbe Maria Lichtmeß (2. Februar), Johanni (24. Juni) oder au Martini (11. November). Wie s nächst Johr wettermäßig wird, hät mer wölle an de zwölf “heilige Nächt” , des isch d Zit zwische Weihnachte un Dreikönig, voruussage. Lache mer als moderni ufgeklärti Mensche nit über unseri Vorfahre. S Wetter s Johr dure hät über satt werde, also gnueg z esse, oder Hungertäg s Lebe entscheidend beiiflusst. Jetz aber freue mir uns über e schöns Früehjohr mit “Chriesibluescht und Schlecheduft” wie es de Johann Peter Hebel selig gschriibe hät. Un: Alle Wiißsunntigchinder wünsche mir für morn en schöne Feschttag. Willi Schlageter am 22.4.2006´in der BZ
En lange un schtrenge Winter ertrage Hät ämend de Dichter Emauel Geibel (1815 bis 84), also vor ebbe 150 Johr, en Winter wie de diisjährig erlebt? E Gedicht vo ihm mit dem schöne Titel “Hoffnung” fangt nämlich ä so a:“Und dräut der Winter noch so sehr mit trotzigen Gebärden, Und streut er Eis und Schnee umher, es muß doch Frühling werden.” Noch dem Winter blanget s wohl nit wenig Mensche uf de Früehlig. Mir bruuche gar nit emol ins Gebiet vo de Schneekatastroph an de östrichisch-tschechische Grenze go. Au bi uns uf em Wald obe hän d Lüt en lange un schtrenge Winter ertrage müesse wie scho lang nümmi. Won ich vor ebbe vierzeh Tag im Wirtshuus “Engel” am Hochberg obe zwische Langenordnach und Schollach für e heißi Nudlesuppe iigchehrt ha, hät de Wirt, un er isch sicher au über sechzg Johr alt, gsait: “Am 17. November sin di erschte Schneeflocke gfalle un si liige bis hüt no. Des han ich im miim ganze lange Läbe no nie so gha.” Natürli, sell Wirtshuus schtoht uf 1130 Meter obe. Aber au in Waldau, un so wird es noch in viile Ortschafte im Schwarzwald obe sii, lauft de Schilift sit Endi November, un des jede Tag. Zwar isch dört obe mehr als numme ei Woche Tag für Tag schönst Wetter gsi: vo z Morge bis z Obe blaue Himmel un Sunneschii pur. Eineweg, so langsam hän si au dört obe de Winter satt. D Wintersportler un selli, wo e Schtuck wit vo dere wiiße Pracht läbe, wotte so en Winter wie de jetzig viiliicht am liebschte abinde. S git aber au sicher nit wenig Mensche dört obe uf em Wald wo e weng weniger Winter grad so gern hätte. Un mir do unte in de Rhiiebeni? So viil iis-chalti Morge sin gwiß scho lang nümmi vorcho. Un au uf de Nebel tagsüber hätte mir gern vezichtet oder uf di glatte Schtroße. Un an d Heizchoste bi de hütige Ölpriis wenn mir erscht gar nit denke. Na ja, mittlerwiil isch aber au de Hornet zue zwei Drittel umme. Es goht no e paar Täg un de Märze bricht a. Deno singe si in de Grundschuel - viilliicht - “Im Märzen der Bauer die Rösslein einspannt” oder “Nun will der Lenz uns grüßen von Mittag weht es lau.” Also ich für min Teil ha nüt degege, wenn ich wiider uf s Bänkli vor em Huus sitze cha zuem Zitigläse. Deno trifft mer au wiider en Nochber, wenn er vobeilauft und me haltet e churz Schwätzli. Willi Schlageter am 18.2.2006 in der BZ
Schnefler - Kiefer - Schnitzer Schnitzer
mache derf e Schnefler nit, wil sunsch sin Werikstick schnell bim Tejfel isch.
Grad wenn er zum Bischpil am e Leffel am Schnitze-n-isch het s sell ganz
schnell. Awer au sunsch mueß er ufpasse wie e Heftlimacher, aß em s Messer nit
us em Rueder lauft.
Schpote Winter - von Willi Schlageter aus Bad Krozingen Spot isch er cho und ziimlich heftig, de diisjährig Winter. Wer glaubt hät, es gäb kein Schnee meh, isch in de letschte Wuche "eines Besseren belehrt" worde. Wenn ich an de Belche oder de Blaue hintere lueg, falle mir im Johann Peter Hebel sini Vers ii vom allezeit vergnügten Tabakraucher: "Winterszyt, schöni Zyt! Schnee uf alle Berge lyt, uf em Dach un uf em Huet. Justament schmeckt's Pfiifli guet." D Winterschportler freue sich gwiiß über de "gfürig" Schnee, si bruuche nit lange Fahrte unterneh, um mit Temoschwüng und Schtemmböge uf de gwalzte Pischte Iidruck z'schinde. Grad fascht vor de Huustüre an de noche Schwarzwaldhäng cha mer im Winterschport fröne. Au selli, wo e guet gschpurti Loipe bruuche, chömme uf ihri Choste. Weniger gfreut hän die uusgiibige Schnneefäll natürlich d Autofahrer. Uf schnee- oder iisglatte Schtroße sin si numme langsam vorwärts cho. Un menggem, wo s z langsam gange isch, hät Bekanntschaft mit em Schtroße-grabe oder mit de Leitplanke gmacht, oder isch gar uf e ander Fahrzüg drufgrutscht. Nit wenig Gemeindsrechner hän s Buuchgrimme
übercho, wenn si de Schneepflug mit em Schtreugerät hinte am Unimog oder Lkw
scho wiider vom Bauhof hän fahre seh. Schtoht sogar in de Zitig, wie groß die
Löcher sin, wo de Winter bisher in de Huushalt vo de Komune gfresse hät. Denn - un do dra glaub ich ganz fescht - lang
haltet de Winter si schtreng Regiment nimmi durch. Deno hät "unser" Hebel wiider
Recht, wenn er sait: 's Bäumli blüeiht un s' Brünnli springt. Potz tausig, loos,
wie s' Vögeli singt! Me het sy Freud un frohe Muet, un s'Pfifli, nai wie
schmeckt's so guet! Lang müen mir sicher nümmi do druf warte.
De Vulkan - von Carola Horstmann aus
Denzlingen (Mundartwettbewerb
2005, erster Preis Lyrik)
See-Morge - von Emil J. Mundhaas aus
Konstanz-Staat
Illadig - von Elisabeth Jungermann aus Müllheim (Mundartwettbewerb 2005, dritter Preis Lyrik) "Wenn ich bloß wißt, was ich hit
choch!
Scheidzeiche - von Ulrike Derndinger aus
Freiburg S'littet Scheidzeiche. S'isch d'groß Glock. Ä Mann isch gschdorwe. Fir d'Fraue littet d'klein Glock. Au ä Form vun Diskriminierung, denk ich bi mir. Ich bin sitter längerem widder mol daheim, in de Heimet, middle uffem Hof vun minnere Eltere. Uffem schdillglegte Burehof. Jetzt schdehn noch drey Schdickli Vieh im Schdall. Zwei jungi Schdier, un ei Kueh, ä aldi Krugg. "D'Omma". Kei Schindmärre. Eini wu trey un unni Widerschdand ihre Herre dient hett. Ball vierzeh Johr isch si alt. Drizehn mol hett sie kälbert, niä hesch de Xaver, de Dierarzt mien hole. Immer noch lidded s'Scheidzeiche. Ä Mann isch gschdorwe. "Si hen nix verzehlt, wers sinn kinnt. D'Omma verkaufe mer. Des hett doch kei Wert meh, dass mer sie nomol fiehre. Un mir isch de Milcheimer z'schwer. Mit minne Händ kriäg ich denne nimmi glupft." Si bschaut ihri Gichthänd un losst dann d'Ärm äweng hoffnungslos noch unde bamble. "S'isch schad, ja," sait d'Mueder. Sie schdeht do mit eme Plaschdikeimer in de Händ, uss dem luege zwei verkrampfti, gäli Hiehnerfieß. "Di hab i jetz gemetzt. Ich hab ne jetzt verschwischt, denne Kaib. Die eind Hüehn hett mer immer alli Eier kapüttgmacht. Am ledschde Samschdig hab i sogar d'Mayeri wegschicke mien, will i nix zum Verkaufe ghet hab. Un vierzig hett sie kaufe welle. Zum Nudlemache einmol im Munet. Mit ball 95! Des isch doch ä Säge, wemmer noch in dem Alder so schaffe kann." "Woher weisch des, dass si nimmi glegt hett?" "Die war nur noch mudrig un dann hehre si halt uff mit Lege." "Was machsch jetzt middere?" Frog i. "Uff de Mischt werfe. Odder willsch dü Suppehuen esse?" D'Mudder schiddelt sich demonschdradiv ang'ekelt. S'Litte het uffghert. Ä Mann isch gschdorwe. Mir gehn zämme ins Huus. S'Telefon schellt. "De Selzer Franz isch dod." "De Selzer Franz? Zu dem henn mir doch immer Unkel Franz gsait, wenner als kumme isch." "Hajo, awer der isch jo au schun lang gläge." "Wie alt isch'er gsin?" "Witt in de Achziger, der is ei Johrgang middem Obba gsin. Eimol isch halt fertig. Er häb anschiendend so ä bsunderi Bluetkranket ghan..." "Mama." "Ja?" "Ich wills jetzt grad nid wisse. Verzehls mer schbeter. Bitte. Wenn welle ner d'Omma verkaufe?" "Ball. Wenn de Metzger si bruche kann. Nächschde Mändig oder Zischdig holt er sie viellicht." "Mir wurds grad anderschd, Mama." "Mir au, Kind," sait si un fangt an, Erdepfel z'scheele. "Gehsch du zu de Beerdigung vum Selzer Franz?" D'Mudder schiäbt ihri Underlipp vori. "Kummt druff an, wenn die isch. D'Lina hett am Telefon gmeint, si isch am Dunnerschdig Obends am fünfi." Ich beharr: "Gehsch? Der hett uns doch frieher immer im Duwak ussgholfe. Un der is so liäb zu uns Burschd gsin. Du hesch jo jetzt Zitt, Mudder. Muesch jetz nimmi lang im Schdall schaffe. Muesch jo nimmi umme bschdimmti Zitt daheim sinn. Ball musch sogar nid emol meh melke. . ." S'isch mer als häb i ä großer Erdepfel in
minnem Hals schdegge. Zitter drissig Johr zum erschdemol nimmi. "Isch dir
des nid unheimlich?" sag ich lies un lueg uff ä Mugg wie sie annem ä
Drepfli Schleckli uffem Disch suugt. "Komisch isches schun, dass de
Schdall so ussgschdorwe isch. Wie dod. Mol luege, wemmer d' Krampfoder nid
z'arg weh dued, geh w'ich zu de Beerdigung," sait si. Ich reis widder ab
in minni klein Schdaddwohnung. Hugg mich in minni Kuchi un fang an,
hemmungslos z'hiele.
De erschde Lauf - von Brigitte Neidig aus
Offenburg D'Brigidd isch in d'Rände kumme. Jetzd heist's allewil schbaare! Un änneweg will's au g'sund bliiwe. S'het bigoscht schu so sini Bräschde. Deletsch war ä Zeddel im Briefkaschde. Ä
"Lewensmiddeldiskaunter" dusse iwer de Kinzig het am Dunnerschdig
sonige Schdeck, ma said, sie kumme us-em Norde. Un an de Schbitz sinn so
Gummibuffr dra. S'het vor e paar Däg schun emol sälli Lehreri us-em and're
Ord iwer d'Feldr renne g'sähn. Kurz hän-se midenander g'schbroche. Diä
Schdeck seie so gud fir's Kniä un s'Krizz. "Dess wär's", said's zu
sich. Punkt nini rassle d'lisegidder in d'Heh. Em grooße Huffe scheesd's hinderher, erschd firschi un glich n'iwer an d'Thek vum Kääs, widder hinderi an's Klobabier, vu do us rechts, un widderschd vu hinderum an d'Schdänd mit de b'sundere Sache. So kleii wie's isch, schlängelt sich's durch un schdeht vor-em große Huffe Schdeeck. Griäni, rodi, blaui, alli zunderschd-un-zewerschd ligge vor-ere. Widd hinde rieft's: "Dande Brigitt, gisch ma rodi nach hinde?" S'schdibbert sich in d'Heh un langt sonige iwer d'Keepf. Awer uff eimol siehd's noch, dass khäb drnäwe au Laufschuh ligge. S'schnabbt's sich's zwei Gröeßi un suecht sich e Blätzli zum Usbrobiere. Hinde uf de Windle legt's sinni Sache ab. S'brobiert grad, do frogt e jungi Muddr: "Wäre sie so nätt und däde sie mir uff min Biewle ufbasse?" Dess war so im-e Sessele ang'schnallt. "Heijo" said Brigitt, "schdelle sie's numme her", un brobierd widderschd. Rundrum wurd brobierd, s'kennt jo faschd alli: "De Busse Sepp, der war bi de lisebahn, de Schniider Bert, der war emol Bankdirekter, de ald Scheff vum Möwelhuus un d'Frau vun-eme Schdadtrat." Widder vorne said dr eine: "Sie falle groeß us", dr näwedra said: "Du bisch awer ä Dranfunz'l, kriegsch d'Schuh-neschd'l nit uf?" Mit de bassende Schuh in de Händ wardet Brigidd uff d'Muddr von-em Biewle. Des het schu z'plääre aag'fange. "Fixedunderwedder", lamediert uff eimol Brigidd. S'märkt, dass-es vor ludder Schuh gar kei Schdeck het. S'wardet un wardet un isch ganz uffg'regt, ob iwerhaubt no do sin. S'kropfige Bläärmauch wurrd allewil ludder, endlig kummt sini Muddr. Brigidd bibbert un isch ganz hindrefir. S'schburdet widder zu de Schdeck, un was isch g'wä-se: S'isch nix me do. S'frogt noch, wo die Sache ruskumme: "Sin no Schdeck do?" "Ausverkauft" duet ainer vu hinde rusbriäle. "Jegerlisnai", un ganz liis bruddelt's vor sich hi: "O du liewer Schdrauhsackzipfl, jezd sch'dehn mr do mit abgsäägde Hoose!" Denäbe heert's uff eimol ä gruesige Händlerei. Drei Fraue schdritte midenander."Das geht doch nicht, dass man so viel kauft." Zweii vu dänne mache-me junge Maidle dr Roschd raa, dänn des het ä Kischd voll Schdeck fir sei Verei. Brigidd said nur: "Dess isch hald Glick", frogt awer no: "Het eins vu eich Schdeck iwrig?" Kain's het ebbis g'said. Brigidd gehd gedädschd wia Hiffle Eländ an d'Kass. S'nimmt numme no Zwiewle mit. Uff eimol heert's ä Schdimm vu hinde, es war dess junge Maidle: "Ich gebe Ihnen gerne ein Paar Stöcke ab, da Sie sehr nett waren." Jezde isch d'Gaiß gschtraut. D'Schuur het sich g'lohnd. Mit de Zwiewle, de Schuh un de Schdeck geht Brigidd an d'Kass. S'war ganz g'schaffd, s'het awer e großi Freid.
Vor kurzem bin i z'Friburg amme Buechlade verbeigloffe, un do hän sie im Fänschder so e paar Friburg-Krimis üsgschtellt kha. Des isch jetz emol ä gueti ldee, hab'i bi'mer denkt, - so ä Krimi schriebe - des dätsch doch zletscht au noch zwäg bringe. Wu' n'i drno zobe eso uffm Kanapee gläge bin go schtühne, isch mr där Krimi widder kumme - un no hab ich halt agfange z'iberlege, was dänn in so ä Krimi alles nimiäßt. Ä Mord möeß här, so viel hab i gwißt, un ä weng ä Motiv; un zue Friburg basse sodds halt au. Als erschtes hab i an dr Minschterturm dänkt - mit dem miäßt doch irgendebbis z'mache si. Do kennt mr doch aliwill ebber naschugge, wenn's sie mueß, oder wenigschdens ebbis na werfe? Oder dr Merder döet ebber im Turm verwirge, daß jeder dänkt, där Dood' het ä Herzkäschperli kriägt vum viele Treppestiege. . . Aber wenn i mr's gnau iberleg, isch's bled mit dem Minschterturm. Wenn dr dert ä Merder nuffschicksch, no verwitsche sie den jo gli. Zem eine möeß er zahle, wänn er do nuff will, und sällere am Igang unde dät's bschtimmt dänke. Zuem andere hät e z'letscht noch irgend so ä Turischt üs Versähne mit ere Kamera uffgnumme. Un z'nacht, wenn ä keinr sehne dät, no isch säller bled Turm nid uff. Un üßerdem - wenn ebber vu do obe ebbis nawerfe will, no möeß er scho soi-, nai, mordsmäßig Glick ha, daß er dr richtig drifft. . . nid daß es ämend sälli nett Marktfrau verwitscht, wu eim als emol ä baar Epfel äsoo git, oder säller gmiätlig Mensch vum Wirschtli-Schtand. Säll wär jo ä richtige Tragedi fir des Friburg, no meäßte wumeglich die ganze Waggis, wu jeder Dag in der Schdadt sin, ihri Märkäs selber mitbringe. Nai, dr Minschterturm isch gschtorbe. . . Wiä wär's dänn mit eme Mord in dr Mensa? S'liet pletzlig einer doot iber so'äme wiäschtoraschige Tablett mit eme Leffel im Ohr? - Nai, des kann i jetz nid mache, d'Friburger Mensa mit eme Mord in Verruef bringe, wu si sich doch grad erscht fir's dietsche "goldene Tablett" beworbe het. Heieiei. Viellicht sodd mr ebber vertränke. Aber wu? Wumeglig noch im Bertoldsbrunne, wu meischdens nid emol Wasser drin isch? Un in sälle Bächli kannsch au fascht nid versüffe. S'isch doch wiä verhäxt. Andrersits wäre um sälli Bächli rum jo sowieso viel z'viel Litt. Nai - ä ganz röehigs Pätzli miäßt's si. Jetz hab i's. Wu mr ganz sicher ebber umbringe kennt, un keiner däts merke, des wär an dr Universität, in der Bibliothek vu dr Musikwisseschaftler. Also, do isch faschd niä ebber drin - ich wodd emol wisse, was deä Schdudende iberhaupt no lehre, wu mr sie doch so lang uf d'Schuel schickt. In dere Beächerei miäßt's halt ä lislige Mord si, do wird scho druf gluegt. Dr kenntscht dert alles megliche mache - schlofe, väschbere un zwische däne Regale ebbe au eins hopps go loh - aber kühm machsch ä Muckser, no sin si scho do, diä Uffbasser-Daame. Am lisligschde wär natirlig ä Giftmord. Un s'wär so ganz ohni Bluet halt au am süferschde, wu doch d'Schdadt grad dodrfir bekannt isch. Joo, Gift wär räächt. Viellicht mit äme präparerte Buech, wu's Siidde abschläcke bim Umblettere nid ganz eso gsund isch? So ä paar Siidde mit eme schdarke Dübe-Gift i'z'schmiere wird jo wol kai Häxewerg si. Jetz dät i aber halt noch ebber brüche wu zue soämme Mord au im Schtand isch. Eigendlich miäßt des jo e Frau si, wiä sich des fir ä Giftmord ghert. Aber do dät jo gli jeder druffkumme, wu ä glei weng Krimi-Erfahrung het - nai, des lehmer mol scheen ä Mann si! Aber was fir einer? So ä Schdudent isch mr eifach nid schpektakulär gnue, viellicht ä Professer oder einer vu dr Stadtobere? Aber d'Friburger Prominenz kannsch jo fir so ebbis fascht nid nämme, do hättsch jo wumeglig ums Rumluege ä Prozeß am Hals! Anderersits dät mr so ä Kuldurschournalischd oder dr Domkapellmeischder als Merder halt scho gfalle. . . Awer wurum sodde diä dänn ebber umbringe welle, wu sie doch so ä scheens Läbe hän? Nai, des goht nid. Do wär so ä Langhohrige vum Friburger Herdepfelmärkt scho no besser. . . Aber no heißts gli widdr, mr het ebbis gege diä Liitt! - Un üserdäm, wurum sodde au diä so ebbis mache welle? Nur weil jetz einer vu däne imme andere ä Silber-Kettli wäggnumme het, oder so ä schreklig-bunts Badik-Duech? Des langt glaub i nid zem ebber iber der Jordan schigge. Nai, s'sodd scho ä weng Eifersucht un Gäld drbi si, bi däm Motiv. . . odr halt ä gherige Haß uff ebber! Jetz kunnt's mr: No nimm i als Merder halt grad doch ä Frau! Nämlig eini vu däne eltere Schdadt-Daame üsm Auguschdiner-Schdift, wu bees isch, weIl s'Schdeimetz zuegmacht het, wu sie doch dert scho siet veerzig Johr ihre Kaffee trunke het. Un umbringe döet sie dr Schef vu däm Cafè, well'er sie - un diä ganze andere eltere Litt - verrote het mit sinem Vrkauf an so ä Brellelade. Ja! Des isch guet. Jetz hab i also alles wichtige zämme: ä Doode, ä Merder, ä Motiv un ä Schoiplatz, un jetz mueß i nur noch des Drumrum schriebe. . . Aber halt emol! Was hän jetz diä Frau und där Cafè-Mänsch in dr' Bibliothek vu dr Musikwisseschaftler verlore, no drzue wu deä nur am Morge zwische niini und zwelfi uff het?!? No het's mr grad glangt, i hab d'Kischde agschalte un hab mr mi Krimi halt im Färnseh nizoge. Sälli vum Tatort wisse eifach besser, wiä's goht.
© by freiburg-schwarzwald.de, Update 19.09.11 |
